امیر مهدی عزیزم!

امروز آغاز سخن گفتن تو بود هرچند نامفهوم؛ اما می دانم هر چه می گویی زیباست.
زیباترین ها را برایت آرزومندم. 

بعضی وقتها نسیم ملایمی می وزد واحساس میکنی به عمق تاروپود وجودت نفوذ می کندو آنگاه دلت می خواهد بنویسی:

بوی باران !

خاطرات سالهای دور !

چه زود می گذرد ...

روزها و شبهایی که آرزومی کنی بگذرند، تا سوزهایشان، بالهای اشتیاقت را نسوزاند؛ به راستی چه زود می گذرد...

یادمان باشد که فرصتی برای بازگشت نیست!

می گذرد...

آری این نیز می گذرد!

دلم می خواهد به خودم تبریک بگویم برای این شروع دوباره ام

بعد از سالهایی که سخت ، اما زود گذشت...